عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
دوباره مرغِ دل را بال و پَر سوخت
درختِ عدل و دین را بارو بَر سوخت
به حالِ خسته ی زهرایِ اَطهَر،
دلِ خون گشته ی خَیرُ البَشَر سوخت
گُلِ رُخسارِ زهرا در جوانی،
زِ جورِ دشمنان از اشکِ تر سوخت
چه زهرایی که خون گریید چندی
دلِ پاکش زِ هجرانِ پدر سوخت
از آن آتش که برپا شد زِ اَعدا
دلِ خورشید در رُخسارِ قمر سوخت
زِ جَنّت دیده واکُن یا مُحَمّد(ص)
ببین باغَت زِ بیدادِ عُمَر سوخت
گلِ باغِ تورا پهلو شکستند
نهالِ نورَسِ او را ثمر سوخت
علی بشتاب کز جورِ پلیدان،
گُلَت اندر دلِ دیوارو در سوخت
بمیرم من علی مظلومتر شد
دلِ عالَم برآن مظلومتر سوخت
#
تو ای ماهِ شبِ مظلومِ تاریخ
چرا قدِّ هِلالَت را شرر سوخت
چو پهلویِ تورا مولا علی دید،
به حالِ زارت از سوزِ جگر سوخت
علی شد بی تو تنها در مدینه
در این راهِ بلا بی همسفر سوخت
پَس از تو چاه و نخلِستان پناهَش،
زِ دردو داغِ تو شب تا سَحَر سوخت
پس از تو مجتبی مسمومِ کین گشت
حُسینت را عَطَش کام و جگر سوخت
نبودی کربلا، کز تشنه کامی
ببینی کامِ آن والا پسر سوخت
دلِ زینب به هنگامِ اسیری،
زِ دیدارِ سری در طشتِ زر سوخت
بمیرم من که پهلویِ تو زهرا
زِ ظلمِ ظالمان از میخِ در سوخت
دلِ «محزون» درونِ سینه بگداخت
وزآن آتش مرا پا تا به سر سوخت